هیچکس در مورد غزه بی‌تفاوت نیست

در فرانسه، موضع‌گیری در قبال فاجعۀ غزه از جناح‌بندی‌ها و گرایش‌های سیاست داخلی جدانشدنی است.
تیترهای روزنامه‌ها به روشنی گویای ارجحیت‌های سیاسی آنهاست:
روزنامۀ هومانیته، وابسته به حزب کمونیست: "فلسطینیان به همبستگی جهانی نیاز دارند".
لیبراسیون، چپ متمایل به سوسیالیست‌ها: "مصیبت غزه".
فیگارو، راست: "یهودستیزی، فرانسه در بهت"
و بالاخره روزنامۀ لاکروا که به اصطلاح گرایش "کاتولیک مترقی" دارد، و روزنامۀ میانه‌رو لوموند ترجیح داده‌اند که موضوع غزه را به صفحۀ اول نکشانند.

کشتار در غزه، تظاهرات در پاریس

با توجه به تیتر روزنامۀ فیگارو، نظرگاه‌ها به خوبی مشخص می‌شود: گرایش‌های راست سنتی در فرانسه بیش از هر چیز به تظاهرات حمایت از فلسطینی‌ها حساسیت نشان می‌دهند. در واقع شاید دغدغۀ اصلی آنها بیش از مسائل خاورمیانه، ترس از حرکت‌هایی باشد که در داخل کشور به واکنش‌های ضدیهودی می‌انجامد.
بعد از این که تظاهرات به نفع فلسطینیان به رغم ممنوعیت، در پاریس و حومۀ آن برگزار شد و به خشونت کشیده شد، محافل و انجمن‌های یهودی فرانسه به وحشت افتادند که این نوع تظاهرات بیشتر به فرصتی برای ابراز کینه‌های ضدیهود تبدیل شود تا اعلام حمایت از فلسطین. دولت نیز به سرعت واکنش نشان داد و اوضاع را در نشستی اضطراری، با شرکت رئیس جمهور و نخست‌وزیر به بحث گذاشت.

اما فیگارو با لحنی بسیار نگران می‌نویسد: "با وضعیتی که پیش آمده، فرانسه بزودی به عنوان یهودستیزترین کشور جهان غرب شناخته خواهد شد... کافی است تعداد پرچم‌های سوختۀ اسرائیل و تعداد دشنام‌ به یهدیان را بشماریم تا با این واقعیت هولناک پی ببریم که یهودی بودن در فرانسه خطرناک است"...
سرمقاله‌نویس فیگارو به افزایش خشونت‌های اجتماعی در فرانسه اشاره می‌کند و صریحاً "جوانان محصول مهاجرت" از آفریقا – به ویژه آفریقای شمالی- را مسئول می‌داند و آنان را به کینه‌ورزی نسبت به یهودیان متهم می‌کند.
فیگارو مثال می‌زند که وقتی در حین بازی‌های تیم فوتبال الجزایر شعارها و دشنام‌های ضداسرائیلی شنیده می‌شود، بنیامین نتانیاهو یا اصولاً دولت اسرائیل چه گناه یا چه مسئولیتی دارند؟
در نهایت، استدلال‌های روزنامۀ فیگارو  می‌خواهد به خواننده ‌بفهماند که تظاهرات حمایت از فلسطینیان در فرانسه، در حقیقت هیچ ارتباطی با اسرائیل و جنایات مرتکب‌شده در غزه ندارد و صرفاً برخاسته از انگیزه‌های کور و کینه‌های ضدیهودی است که در قلب مهاجران و فرزندان آنان ریشه دارد.

اما روزنامۀ لیبراسیون پس از ذکر مفصل "مصیبت غزه" می‌نویسد: "کسانی که تظاهرات حمایت از فلسطینیان را به راه می‌اندازند نباید فراموش کنند که اسرائیل نیز با دشمنی همچون حماس درگیر است که صریحاً خواهان نابودی اسرائیل است".
لیبراسیون این واقعیت را گوشزد می‌کند که "در خاورمیانه جنایات بزرگ‌تری اتفاق می‌افتد ولی هیچ اعتراض و واکنشی در جهان غرب ایجاد نمی‌کند" و سپس می‌افزاید: "اما وضعیت اسرائیل فرق می‌کند چون یک کشور دموکراتیک است و به همین دلیل باید با جدیت به دنبال برقراری آتش‌بس باشد".

آمریکا عاجزتر از همیشه

روزنامۀ لوموند که تعداد سربازهای اسرائیلی کشته‌شده در درگیری‌های اخیر را ٢٧ نفر می‌نویسد، به سیاست آمریکا در این میان می‌پردازد و می‌پرسد "اصلاً آمریکا چه می‌تواند بکند؟"
لوموند می‌نویسد مذاکرات صلح جانکاه میان اسرائیل و تشکیلات خودگردان فلسطین، بعد از نه ماه که به سختی ادامه یافت، در بهار گذشته دوباره قطع شد و تلاش‌های وزیر خارجۀ آمریکا را با شکست بزرگی مواجه کرد. از این مرحله به بعد، یعنی از ماه آوریل گذشته، واشنگتن از پروندۀ خاورمیانه دور شد و آن را از الویت خارج کرد.

لوموند به نقل از کارشناسان آمریکایی می‌نویسد که به نظر می‌رسد دولت اوباما در مورد اسرائیل و فلسطین سردرگم باشد و خط مشخص و معلومی را دنبال نکند. لوموند یادآوری می‌کند که آمریکا با سازمان حماس ارتباط مستقیم ندارد و همین نکته، مذاکره و میانجی‌گری را دشوارتر می‌سازد. بالاخره، افکار عمومی آمریکایی هم دیگر حال و حوصلۀ شنیدن از خاورمیانه و مذکرات صلح را ندارد. به نوشتۀ لوموند، نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که تنها ١٩ درصد از مردم آمریکا خواهان مداخلۀ بیشتر دولت‌شان در خاورمیانه هستند.